آدم‌ها براي آنکه وجود داشته باشند، نياز دارند ديگران آن‌ها را ببينند.
به گزارش سرويس نگاهي به وبلاگ‌هاي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، نويسنده وبلاگ "وبلاگوار" به نشاني http://weblogvar.persianblog.ir در ادامه نوشته است: نظريه‌هاي بازشناسايي به شدت به ارتباط‌ها و رابطه‌ها و رفتارهاي ما در زندگي مرتبط است.
معناي بازشناسايي را شايد بتوان «به رسميت شناخته شدن» يا «دريافت موافقت يا تاييد ديگري» دانست يا به زبان خودماني تحويل گرفتن و گرفته شدن. تعدادي از ارتباط شناسان معتقدند که ما در ارتباط‌هايمان وراي هدف‌هاي ابزاري که داريم (مثلا گرفتن يا دادن اطلاعات)، در جستجوي بازشناسايي هستيم. مثلا در همين سلام و احوال پرسي روزمره، هدف بيشتر اين است که به طرف مقابل اداي احترامي‌کرده باشيم و اينکه بگوييم من تو را مي‌بينم و صد البته، تو هم من را ببين و جوابم را بده.
در حقيقت ما براي اينکه وجود داشته باشيم ديگران بايد ما را ببينند و بازشناسايي کنند. در صورت عدم ديده شدن احساس نابودي و نيستي مي‌کنيم. يکي از نويسندگاني که از بازشناسايي نوشته مي‌گويد اگر امکان آن از نظر فيزيکي وجود داشت، هيچ کيفري سخت تر از اين وجود نداشت که فرد توسط هيچکدام از اعضاي جامعه ديده نشود. فکر کنم همه ما وقتي وارد جمعي مي‌شويم ترجيح دهيم به ما بغرند و به هر دليلي برسرمان فرياد بکشند تا اينکه کسي به ما محل نگذارد و ما را نگاه نکند و خودش را به کاري مشغول کند. يعني خيلي وقت‌ها انسان انتقاد يا نگاه منفي را به ديده نشدن و عدم واکنش بقيه ترجيح مي‌دهد و صد البته واکنش‌هاي تاييدآميز را به هر دوي اين‌ها ترجيح مي‌دهيم.
نياز ما به بازشناسايي و نگاه ديگران يک نياز هويتي است. يعني يک معلم براي اينکه حس کند معلم است بايد شاگرداني داشته باشد، يا لااقل کساني وجود داشته باشند که او را با اين هويت بشناسند. يا يک بلاگر بايد خواننده داشته باشد تا نياز به ديده شدن و خوانده شدن که او را به نوشتن و عمومي‌کردن نوشته‌هايش کشانده، ارضا شود.
بازشناسايي موتور خيلي از ارتباط‌هاي ما و فرايندي است که طي آن هويت ما - يعني تعريفي که ما از خودمان مي‌دهيم- ساخته مي‌شود. اگر فردي خودش را بامزه يا شوخ مي‌پندارد به خاطر اين است که ديگران با حرف‌هايش مي‌خندند يا به گونه‌اي به او فهمانده‌اند. اما نگاه ديگران در عين حال هم خواستني است و هم ترس برانگيز. چون ما به ديگران و آينه‌اي که آن‌ها به سمت ما دراز مي‌کنند، خودمان را در آن مي‌بينيم، ارزيابي مي‌کنيم و تصويري که از خودمان داريم را تاييد مي‌کنيم يا نمي‌کنيم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر